Recensie Casagrande

Op eerste gehoor: klinkt errug lekker. Past zeker in mijn straatje.
De cd bestaaat grotendeels uit zo'n "treurige" stijl, waarvan heel veel top 40 liefhebbers direct zeggen: "wat een depressieve shit!" en het vervolgens aan de kant gooien. Tja jammer dat die mensen gaan voor de snelle en gemakkelijke consumptie, want daardoor missen ze DIT wel! Eén van mun favoriete "muziekstijlen" waar ik dan dingen als Tindersticks, Sparklehorse, Mercury Rev, Afghan Whigs en Madrugada
ook toe reken...

Recensie:

Wow, de eerste cirkelcd is gelijk een toppertje! Het schijfje opent bijvoorbeeld al met een nummer dat een stuk hoger in mijn persoonlijke top 10 allertijden (samengesteld in het kader van de nl.muziek Top 100 Songs 2002) staat dan het hoogst genoteerde nummer op mijn eigen cirkelcd.

De tracklisting is geheim, zodat we niet bevooroordeeld worden door iets wat we over een band hebben gehoord of iets wat we van dezelfde band al kennen. Of door wat dan ook. Dit
bemoeilijkt helaas wel het recenseren van de cd.

Aangezien de tracklisting uiteraard geheim moet blijven, zal ik me beperken tot het weergeven mijn algemene indruk. De cd staat vol met allerlei relaxte nummers die stuk voor stuk iets in zich hebben wat ze boeiend maakt. En dat vind ik één van de belangrijkste criteria bij muziek. Een ander is gevoel. Het hoeft allemaal niet per se hoogstaand en technisch geweldig te zijn. Als er maar gevoel ingelegd wordt. En dat gebeurt hier duidelijk.

Ook al kan ik ze niet bij naam noemen, toch wil ik een paar
hoogtepuntjes noemen. Remember: vrijwel alle nummers zijn geweldig, maar van de nummers die ik nog niet kende (14 stuks) vind ik deze echt masterlijk:
Nummer 2. Het toppunt van melancholie inderdaad! Toch maar eens meer van gaan luisteren...
Nummer 6. Begint met een lekker acoustisch gitaartje, mooi deuntje, goede stem, wordt uitgebouwd met slide gitaartje (geloof ik), trompetje... Ik had nog nooit van deze band gehoord, maar dit smaakt
zeker naar meer!
Nummer 8. Enige minpuntje: een zangeres. Tja, qua muziek heb ik nu eenmaal meer met mannenstemmen. Voor de rest een briljant nummer.
Nummer 15. Ik wist niet dat er überhaupt zulke goede nederlandstalige muziek gemaakt werd!
Nummer 17. Wie verzint dit?

Ik kan natuurlijk niet alleen maar positief zijn over een compilatie- cd van 74 minuten. Door één nummer wordt mijn irritatiegrens bereikt en overschreden. Het probleem met dit nummer is niet dat het geen goed nummer is, maar dat het vervelende deuntje niet meer uit je hoofd te krijgen is als je het eenmaal hebt gehoord. Zelfs als ik dit nummer skip, dan nog heb ik het weer in mijn hoofd zitten zodra de cd
is afgelopen. Het gaat over nummer 7. Over deze band had ik wat positieve dingen gehoord en het stond op mijn lijst om ooit nog eens te beluisteren, maar voorlopig heb ik hem geschrapt. Of is dit nummer niet representatief voor de rest?

Tja, na dit minder positieve oordeel (kom op, het is maar één
nummer!) moet ik natuurlijk wel positief afsluiten. Ik ben bang dat het voor de andere deelnemers erg moeilijk gaat worden om deze compilatie te overtreffen. Of is dat ook weer negatief? Ach, het past wel bij de melancholie van de cd...